Modafinil

Wydaje się, że świat lekko drży – jakby ktoś nacisnął jednocześnie „pauzę” i „odtwarzanie”. Wszystko się porusza, ale z mikropóźnieniem, jak w głowie osoby, która zbyt długo nie spała i przestała już rozróżniać poranek i wieczór. Tętno równe, myśli skaczą, kawa nie pomaga, ale gdzieś w środku pozostaje pewność: wszystko jest pod kontrolą. Prawie. Gdzieś pomiędzy „jeszcze sekundę” a „zaraz się zbieram” rodzi się to dziwne uczucie – kiedy ostrość umyka, ale upór nie pozwala odpuścić. Słowa się plączą, rzeczywistość drży, a świadomość, jak wadliwy metronom, wybija swój rytm: stop, start, idziemy. I w tej zapętlonej naturze jest coś żywego, prawdziwego. Trochę zmęczone, trochę pijane od nadmiaru myśli, ale po swojemu piękne.