HAPPINESS

Pachnie pieniędzmi, potem szampanem – takim, który otwiera się nie dla smaku, ale dla dźwięku. Kiedy korek leci jak fajerwerki nad dzielnicą, wszystkim staje się jasne: wieczór przebiega zgodnie z planem. Nie zastanawiają się tu nad moralnością – tylko nad markami, kolaboracjami i procentami. Grzeszą z uśmiechem i w drogich crossoverach, ukrywając zmęczenie żartami i„braterskimi” docinkami. Świat, w którym nawet Bóg jest na łańcuszku, ale nikt nie zwraca na niego uwagi – bas gra zbyt głośno. Wszystko wydaje się brudne, ale właśnie w tym tkwi styl: blask na bliznach, pewność siebie zamiast spokoju. Wydaje się, że jeśli istnieje tu cud, to dzieje się on w świetle stroboskopu, między łykiem brut a nową transakcją.