Blue Valentine

Miłość, która nie pozwala odejść, nawet gdy już powinna. Ta sama – z siniakami po słowach, z pocałunkami po kłótniach, z wiecznym wahaniem między„to koniec” a„no dobrze, spróbujmy jeszcze raz”. Jest zimna jak lód na nadgarstku i gorąca jak gorączka, której nie leczy się – bo przyzwyczailiśmy się do gorąca.

W tej piosence uczucia przechodzą jak szkło po uderzeniu: ostre, błyszczące, niemożliwe do sklejenia. Ale i tak ciągnie się za sobą, żeby zebrać odłamki, nawet jeśli znowu skaleczysz sobie ręce. W tym smutku jest coś hipnotyzującego – jak w bliznie, o której już dawno trzeba zapomnieć, ale boisz się stracić wraz z nią część siebie.