POKOLENIE

Świat wydaje się być otwarty na oścież, ale mimo to jest duszno. Wszyscy wokół radzą, żeby„brać od życia wszystko”, ale życie jest jakby zrobione z plastiku: błyszczy, ale ugina się tylko do pierwszego rozczarowania. Osiemnaście lat to wiek, w którym wydaje się, że przed nami nieskończoność, a w rzeczywistości jest to tylko długa noc z hałasem w głowie i marzeniem o ucieczce gdziekolwiek, byle nie tam, gdzie wszyscy udają, że wiedzą, co jest słuszne.

Chciałoby się wierzyć, że to nie tylko młodzieńcza niepokój duszy, ale coś prawdziwego – to pulsujące„jeszcze”. Kiedy błyszczą tatuaże, krążą frazy o marzeniach i talencie, kiedy chce się rzucić się w nieznane, bez zastanowienia – wyraźnie czuje się, że serce może i nie zna trasy, ale dokładnie pamięta, po co bije.