Acıların Vatanı

Księżyc oparł się o parapet i cicho obserwuje, jak noc ponownie zamienia tęsknotę w obraz. Powietrze jest gęste, jak przed deszczem – jakby zaraz coś miało się wydarzyć, ale zamiast słów pozostaje tylko oddech i światło odległych gwiazd. Wszystko wokół jest powolne, przejrzyste, jakby nakręcone na starej taśmie, gdzie nawet ból oddycha łagodnie.

Wydaje się, że odległość stała się nowym językiem miłości: im dalej, tym głośniej słychać. Oczy, ręce, dzieciństwo – wszystko to wciąż gdzieś blisko, tylko w innym czasie. I to trochę boli, ale jest piękne. Jak piosenka, która nie prosi o powrót, a po prostu cicho szepcze:„nie odchodź daleko”.