Dead and Gone

Pachnie prochem, dramatem i odrodzeniem. Na początku wydaje się, że to koniec: dym, czarna ziemia, słowa lecą szybciej niż kule. Ale gdzieś pod tym całym chaosem już tli się życie. Stare„ja” spłonęło, pozostawiając po sobie tylko węgiel i siłę. Bo to nie ona umarła – umarła ta, która się bała, ta, która milczała, ta, którą można było zabić słowami.

Teraz popiół nie jest symbolem straty, ale dowodem, że ogień był prawdziwy. W głosie słychać złość i wyzwolenie, w rytmie bicie serca, które nie prosi już o przebaczenie. Ponieważ niektóre pogrzeby to po prostu bardzo głośne odrodzenie.