My Old Ways

Czasami upadek nie następuje z hukiem, ale cicho – jak stary znajomy, który ma klucze do wszystkich drzwi. Wydaje się, że wszystko jest pod kontrolą: złożono przysięgi, wyciągnięto wnioski, życie toczy się zgodnie z planem. Ale wystarczy mrugnąć okiem – i już jeden krok w bok, jedno słabe„no dobrze, tylko dzisiaj”… i znowu wszystko od nowa.

Słychać tu zmęczenie pogodzone z samym sobą i smutek zamaskowany pod beat. Jakby grzechy przeszłości wyszły na parkiet – piękne, bezczelne, boleśnie rodzime. Nie chodzi tu o słabość, ale o człowieczeństwo: czasami trzeba ponownie potknąć się, aby przypomnieć sobie, dokąd nie chce się już wracać.