JAGIEŁŁO

Kiedy pieniądze nabierają charakteru rodzinnego, życie staje się czymś w rodzaju rodzinnego zgromadzenia na koncie bankowym. Wszyscy – od przodka w koronie po współczesnego potomka w Gucci – są połączeni jednym świętym uczuciem: szacunkiem dla gotówki. Tutaj szelest banknotów to nie tylko dźwięk, ale niemal kołysanka, a portfel jest jak album rodzinny, w którym zamiast starych zdjęć znajdują się portrety dziadka Jagiełły.

W tym świecie nie chodzi o moralność, ale o memy na banknotach i urząd skarbowy, który dzwoni częściej niż przyjaciele. Wszystko jest głośne, zuchwałe i z przymrużeniem oka – jakby sama historia postanowiła wstąpić do grupy rapowej i recytować wersy o dziedzictwie, swagu i marzeniach, które kiedyś zaczynały się w garażu i przy cudzym mikrofonie. I niech cały ten patos pachnie lekko autoironią, w każdym wersie słychać jedno – dumne, donośne„pow”, kiedy na horyzoncie ponownie zapala się rodzinne złoto.