MOJE BIAŁASY

Błysk obcasów, głośny śmiech, zapach drogich perfum – a gdzieś pod tym wszystkim zmęczenie. Tego, którego nie da się ukryć nawet pod najgęstszym makijażem. On – w zbroi z brawury i kamuflażu, z nawykiem mówienia ostro, żeby nie słyszeć własnego bólu. Ona – piękna, ze złamanym sercem, które już nie wierzy, że poranek może zacząć się inaczej niż od kaca uczuć.

Ale kiedy włącza się rytm, wszystko wraca na swoje miejsce: wokół są bliscy, ci, którzy nie pytają„jak leci”, bo i tak znają odpowiedź. Tutaj nie potrzeba wymówek i czułości – tylko kod honorowy, trochę flexu i uderzenie dłoni podczas spotkania. Świat może się kręcić do diabła, ale dopóki bliscy są w pobliżu, wszystko jest w porządku.