FAŁSZYWI PROROCY

Świat, w którym dorastali„nasi chłopcy”, pachniał papierosami, tanim piwem i iluzją siły. Wtedy wydawało się, że piwnica i kolumna to centrum wszechświata, a bohaterstwo mierzy się liczbą blizn i długów. Ale czas mija i nagle zdajesz sobie sprawę: w tych popisach nie ma żadnej„ulicy” – tylko ciemność i bezsensowne kręcenie się w błocie.

Teraz wszystko jest inaczej – nie dlatego, że stało się„bielsze” lub bardziej poprawne, ale dlatego, że zmęczenie dnem daje jasność. Kiedyś chciałem być„tym facetem z Rolexem”, teraz wystarczy po prostu być żywym, z rękami, które nie drżą od taniego haju, i z oczami, w których nie ma już złości.

W tym brzmieniu – trzeźwość po długotrwałym delirium, gdzie każdy wers jest jak cios w dawne ja. Gorzki, szczery, ale w pewnym sensie wyzwalający.