CAROLINE

Miasto huczy, a gdzieś pomiędzy zwrotkami i powiadomieniami z Tindera rodzi się swój własny mały wszechświat – ze studyjnych lamp, mokrego asfaltu i śmiechu Karoliny. Tutaj miłość pachnie etanolem i Diorem, a szczęście mierzy się nie liczbą polubień, ale ilością wspólnie przeżytych refrenów. Muzyka staje się jednocześnie sprawą, relacją i domem – czymś w rodzaju umowy, w której zamiast podpisu znajduje się beat.

Scena, dym, platyna na ścianie – wszystko błyszczy, ale nie oślepia. Po prostu dwie połowy świata tańczą w deszczu, jakby życie było wiecznym teledyskiem bez dubli. Niech ktoś szuka sensu, a ktoś zarobku, tutaj jest tylko jeden: brzmieć, dopóki bije serce i świeci światło studyjne.