Normal Thing

Zakochanie się w ekranie to całkiem normalna sprawa. Tam zawsze jest odpowiednie oświetlenie, dialogi są dopracowane, a nikt nie chrupie głośno chipsów, gdy bohater przechodzi kryzys emocjonalny. Wszystko jest piękne, dopóki nie wyłączy się telewizor – i nie pozostaje tylko odbicie w czarnym szkle, patrzące z tym samym dziwnym uczuciem, jakby gdzieś coś było naprawdę.

Ta piosenka jest jak wyznanie sympatii do fikcyjnych postaci i do tych wersji siebie, które żyją w filmach. Tam wszystko przebiega zgodnie ze scenariuszem, uczucia są rozłożone na akty, a finał jest z góry znany:„do zobaczenia ponownie”. Tylko bez daty. Delikatnie, nieco gorzko, z tym samym dorosłym zrozumieniem, że nawet iluzje czasami leczą lepiej niż rzeczywistość.