epiphany

Wojna tutaj nie brzmi wystrzałami, ale zmęczeniem. Nie grzmotem heroizmu, ale cichym wydechem, kiedy nie pozostały już żadne słowa. Wszystko jakby zamarło w powietrzu między wdechem a wydechem – między„trzymaj się” a„żegnaj”. W tym dźwięku – puls lampy operacyjnej, kroki po piasku, plastik, przez który wciąż można poczuć obcą dłoń.

Gdzieś między dwudziestą minutą snu a dwudziestą godziną bólu pojawia się dziwne olśnienie – jakby świat na sekundę postanowił wyjaśnić, po co to wszystko. Ale nie zdążył. Pozostaje tylko ten delikatny rytm oddechu – jako dowód, że człowiek wciąż żyje.