invisible string

Niektóre rzeczy łączą ludzi tak cicho, że słychać to tylko między wierszami. Jak szelest trawy, gdzie kiedyś czytano książki, lub kolor koszuli w letni dzień, kiedy wszystko wydawało się jeszcze nieskończone. Los nie jest tu fanfarami, ale cienką nicią - prawie niewidoczną, ale uparcie złotą. Ciągnie się przez miasta, niepowodzenia i zabawne zbiegi okoliczności: od zniszczonego sklepu z jogurtami do parku, gdzie liście nabierają koloru miodu.

Czasami wydaje się, że czas drwi – raz tnie, raz zszywa, pozostawiając błyszczące blizny. Ale w tym też jest swój urok: w tym, jak przeszłość przestaje palić, a staje się powodem do śmiechu i wysłania prezentu dzieciom tych, którzy kiedyś zranili. I nagle wszystko się układa – wszystkie błędy, wszystkie zakręty, wszystkie opóźnienia – tylko po to, aby doprowadzić nas dokładnie tam, gdzie panuje spokój. I nawet jeśli ten węzeł nie jest widoczny, jedno jest jasne: ktoś go zawiązał z konkretnym zamiarem.