Королева

Nocna droga w kształcie kołyski, gdzie królowa nie jest ze złota, ale z bezsenności i rur wydechowych: ciepły metal parzy dłonie, a serce próbuje zagłuszyć silnik. W środku – mieszanka pochwał dla siebie i dziwnego, delikatnego rytuału: nalać„kłyk-herbaty”, zasnąć wbrew wszystkim obietnicom i rozłożyć na dłoniach dni jak gorące monety. To jak patrzenie na miasto z siodełka motocykla – betonowa bariera nagle staje się ławką dla dwojga, a strach zamienia się w plakat zachodu słońca; ironia w melodii – jakbyś całkiem poważnie mówił„kup królową”, a myśl ciągnęła za sobą cień, który nigdzie nie znika. Piosenka jednocześnie rani i leczy: głośny silnik, szepty pożegnań, poszarpane wersy, które co chwilę usypiają – ale sen uparcie nie nadchodzi.