Jak tłucze

Głośna noc, w której słowa stają się uderzeniami. Wszystko wokół dzwoni, drży, mieni się od dudniącego„tu-tu” – jakby betonowe ściany studia oddychały razem z bitem. Nikt tutaj nie udaje delikatnego: grubiaństwo, upojenie i brawura połączyły się w jedno długie echo. Nie chodzi o sens – chodzi o siłę, o to, jak głośno można żyć, aby choć przez kilka minut zapomnieć, kim się jest pod tym hałasem.

W każdym wersie wyczuwa się mieszankę zmęczenia i przechwałek – jakby ktoś krzyczał do lustra, aby przekonać siebie, że wszystko jest pod kontrolą. Mówi: tak, chaos, ale to mój chaos i brzmi on fajniej niż cisza. A na koniec pozostaje nie agresja, ale dziwna ulga: jakby wypuścił z siebie wszystko, co się nagromadziło, i pozostał wśród basów i iskier, zmęczony, ale wciąż żywy.