Wiara czyni cuda

Surowa, nieco szalona przemowa dla wszystkich, którzy choć raz leżeli twarzą w błocie i myśleli, że to już koniec. Nie ma tu moralizatorstwa – jest tylko krzycząca wiara, że można wstać, otrzepać się i iść dalej, nawet jeśli wczoraj wstydziliśmy się spojrzeć w lustro. W powietrzu unosi się zapach taniego tytoniu, ulicy i światła z rozbitej latarni – ale właśnie w tym świetle widać, że cuda naprawdę się zdarzają. Tylko nie niebiańskie, ale te najbardziej ziemskie – kiedy człowiek nagle przestaje być wrakiem i znów staje się sobą.