Król Cyganów

Brudny, szorstki dziennik ulicy – głos, który jest równie szczery, co złośliwy, wymienia kradzieże, noce spędzone na egzaminach losu i lekcje otrzymane od asfaltu. Samozwańcze imię w refrenie brzmi nie jak etykieta, ale jak maska samoobrony: przechwałki i skrucha przeplatają się z prostym podsumowaniem straconych lat i utraconych szans. Tutaj mamy mandżur w plecaku, dziurawe buty i mentora pod szyldem„ulica” – wszystko to mieści się w jednej szklance: gorzkiej, mocnej i trochę śmiesznej.

Muzyka jest pretekstem do opowieści: gitara burczy, rytm dudni„rampampam”, refren powtarza śmiech-próbę oszustwa i cygańską zręczność jako rytuał przetrwania. Poczucie koczowniczego życia – droga, wymiana monet na marzenia, połowa życia„na haia” – a przy tym zadziwiająca duma: nie żałuję niczego i nie chcę niczego zmieniać. Niewielka ironia, ciepłe zmęczenie i szalona pewność siebie – oto, co pozostaje po ostatnim wersie i pierwszej pauzie.