Elizabeth Taylor

Czasami blask oślepia tak bardzo, że nie widać nic poza własnym odbiciem w witrynie butiku. Wszystko lśni, wszystko jest idealne – dopóki nie przypomnisz sobie, że w rzeczywistości w pokoju panuje cisza i samotność. Pomiędzy szampanem a błyskami aparatów fotograficznych nagle pojawia się pragnienie prostoty: aby nikt nie uciekł przed pierwszymi reflektorami, nie zniknął jak światło z błysku flesza.

W tym blasku czuć zmęczenie – tak wielkie, że nawet białe diamenty brzęczą nieco ciszej. Ironiczny luksus, w którym żart o Cartierze brzmi jak przyznanie się do wrażliwości. Miłość nie jest tu romantyczna, ale niemal zawodowa: być piękną, wieczną, potrzebną. Pozostaje jednak pytanie –„Do you think it’s forever?” – jakby kropla fioletowych łez na jedwabiu, nieusuwalna ani przez sławę, ani przez blask.