Antakya

Kiedyś wszystkie ulice znały głosy, a nawet wiatr w wąskich uliczkach brzmiał inaczej – z akcentem na ciepło. Teraz pozostały tylko fragmenty: zapach herbaty miętowej na tarasie, blask starego stadionu, gdzie„swoi” zawsze wygrywali, i trzask głośników, z których płynęła czyjaś piosenka„Habibi”. Wszystko wydaje się takie samo – tylko ludzi jest mniej, śmiechu jest mniej, a nawet pietruszka na targu jest bez smaku.

Piosenka jest jak stara fotografia, na której uśmiechają się ci, których już nie ma. Nie jest to tylko nostalgia, ale jakiś cichy rytuał pamięci: przypomnieć sobie imiona, wypowiedzieć je na głos, nie pozwolić im zniknąć. Między wierszami – miasto, które stało się bólem, i miłość, która stała się powietrzem. A mimo to brzmi ciepło. Jakby ktoś ponownie przeszedł boso tymi ulicami – nie po to, aby przywrócić przeszłość, ale aby powiedzieć:„Pamiętam”.