Duruyor Mu Yerinde

Są noce, które jakby zatrzymują się między„jeszcze kocham” a„już za późno”. Wszystko jest wtedy ciche: nawet myśli chodzą na palcach, żeby nie obudzić tego, co już dawno odeszło. Powietrze jest gęste jak dym po ostatnim papierosie i wydaje się, że sama pamięć siedzi naprzeciwko – w twojej koszuli, z twoim zapachem, z tym samym upartym spojrzeniem.

I choć wymówki już dawno się skończyły, a rozmowy z przeszłością stały się niezręczne, w środku nadal żyją te historie – niewypowiedziane, niedokochańe, niewypuszczone. Los, jak plama atramentu, pozostawił na twarzy lekki cień tego, co kiedyś nazywaliśmy„my”. I żadna nowa karta nie zostanie otwarta, dopóki ta linijka nie przestanie boleć.