Lárgate

W pokoju znajduje się improwizowany arsenał uczuć: nieużywany topór, butelka trucizny w barze i pistolet, który czyszczą z miłością, jakby to była pluszowa zabawka. Wszystko to wygląda jakby było wystawione na półce obok miękkiej poduszki do przytulania – sprzeczność, która jednocześnie łaskocze i kłuje. Nastrój piosenki jest teatralno-ironiczny, jak zła kołysanka śpiewana na wpół śpiącym.

W słowach kryje się precyzyjna okrucieństwo-playlista: plan zemsty jest opisany zmysłowo i z humorem, a zdjęcie na ścianie staje się celem dla rzutków. Zazdrość zamienia się w domową dekorację, zniszczenie – w rytuał, a obietnica dziesięciu tysięcy sposobów – w hiperbolę, aby porozmawiać z własną urazą w ludzki, zabawny i nieco przerażający sposób.

To uczucie jest jak wpis w dzienniku, gdzie sarkazm sąsiaduje z ciepłem, a pragnienie zniknięcia z pola widzenia drugiej osoby jest opakowane w melodramatyczną formę. Piosenka jakby uśmiecha się przez zęby: boleśnie, ostro i z cichą radością wyzwolenia.