Świat się wali

Czasami zbroja nie brzęczy, a po prostu pęka w szwach. Na zewnątrz – kamienna twarz, wewnątrz – tynk kruszy się przy każdej próbie udawania, że„wszystko jest pod kontrolą”. Świat rozpada się cicho, bez efektów specjalnych, tylko z hukiem w uszach i zaciśniętymi zębami. Tutaj nawet łzy wydają się luksusem, niedozwoloną słabością, której nie można kupić ani za sławę, ani za siłę ducha.

Ale mimo wszystko chce się – choćby na jedną noc – nie być żelaznym. Nie uciekać od uczuć, nie udawać zimnej krwi, a po prostu pozwolić sobie oddychać. Nawet jeśli zło wydaje się bliższe, niż byśmy chcieli, a rzeczywistość działa nam na nerwy jak zły kierowca Ubera bez pasów bezpieczeństwa. Bo czasami najodważniejsze jest nie wytrwać, ale przyznać, że nie ma już siły, by dalej stać.