Сколько времени потратил зря

Świat brzęczy światłami i oddechami, jakby miasto samo oddychało razem z tymi, którzy jeszcze nie stracili nadziei. Każdy krok tutaj przypomina, ile razy podnosiliśmy się z dna, ile zim przeżyliśmy na autopilocie, zanim nasze serca się ociepliły. Moskwa szumi pod stopami jak stara taśma, na której zapisano ból, braterstwo i światło tych, których już nie ma. Ale mimo wszystko – oczy skierowane w niebo, statki odpływają w dal, a w środku wciąż tli się uparte„żyję”. Ponieważ duszy nie dręczą – chronią ją. I nawet jeśli trzeba wracać tam, gdzie nikt nie czeka, to i tak wracają – nie po to, aby uzyskać przebaczenie, ale aby nie zapomnieć, kto był blisko, kiedy było naprawdę ciemno.