Pastoral

Ciepło, jakby letni wieczór po deszczu. W powietrzu czuć zapach mokrej ziemi, a gdzieś pomiędzy krokami słychać ciche„chodźmy razem”. Wszystko jest proste – iść, rozmawiać o niczym, kopać kamyki i wiedzieć, że ktoś jest obok. Nie bohater, nie wybawiciel – po prostu człowiek, który trzyma za rękę, gdy droga jest wyboista.

W tym brzmieniu jest jakaś delikatna upartość: wiara, że nawet jeśli nie zdążysz przed chmurami, deszcz i tak przyniesie kwiaty. Że można się zgubić, a potem spotkać ponownie i kontynuować drogę – bez obietnic, ale z ciepłem. Muzyka jakby szepcze: nie ma nic strasznego w tym, że nie wiesz, dokąd idziesz. Najważniejsze, że nie jesteś sam.