懐メロを抱えて

W tym dźwięku jest coś z dawnych kaset – tych, które przewijaliśmy ręcznie, aż taśma niemal pękała z niecierpliwości. Nostalgia nie jest tu zmęczonym smutkiem, ale latem, w którym pachnie asfaltem i lemoniadą, gdzie jest jednocześnie wstyd i słodycz. Dziewczyna z marzeniami biegnie do przodu, przyciskając do piersi swoje„stare piosenki” – jakby były w stanie ochronić ją przed wszystkim, co się wokół jej rozpada.

I niech nie ma odpowiedzi, niech każdy dzień jest taki sam jak poranek po bezsennej nocy, bieg trwa nadal. W tych rytmach – desperackie„bądź, co będzie”, w głosie – srebrne światło, a w sercu – uparte pragnienie, by nie puścić lata, nawet jeśli już dawno stało się wrogiem.