HOME

Są tacy ludzie, którzy są jak podgrzewany koc w ludzkiej postaci. Z nimi łatwiej się oddycha, nawet jeśli za oknem panuje zima, a grzejniki milczą. Ale jest jeden problem: im cieplej się robi, tym bardziej przerażająca jest utrata tego poczucia„domu”. To tak jak z ulubionym kubkiem do kawy – pęknięcie jest ledwo widoczne, ale mimo to ręka sięga po niego każdego ranka.

Piosenka o granicy, gdzie czułość spotyka się z niepokojem. Kiedy chcesz kogoś wpuścić bliżej, ale przeszłe blizny przypominają: nie spiesz się. W każdym akordzie – strach przed otwarciem drzwi i mimo wszystko podjęciem kroku naprzód. Bo czasami dom to nie miejsce, ale osoba, której oczy potrafią wyłączyć burzę.