Alamosa

Śnieg pada na drogę, jakby próbował przykryć wczorajsze błędy cienkim białym kocem. Wszystko przed nami – jakieś zapomniane miasto o nazwie, w której słychać jednocześnie zmęczenie i nadzieję. Wiatr szumi w szczelinach między słowami, a gitara jakby kiwa głową – jakby mówiła, że to wszystko już było, tylko że znów idziesz tam, gdzie kiedyś słuchałeś deszczu i wierzyłeś, że wszystko można zacząć od nowa.

Pachnie benzyną, mokrą ziemią i odrobiną żalu. Ale krok po kroku, w rytm ochrypłego wokalu, ten żal zamienia się w ciepło – jakby ktoś w końcu postanowił nie ratować się, a po prostu przeżyć to, co pozostało, uczciwie i do końca.