Mi Primer Día Sin Ti

Pierwszy dzień po miłości jest jak pierwszy dzień po burzy: powietrze jest czyste, ale wszystko w środku jest mokre. Wydaje się, że żyjesz, wydaje się, że oddychasz, ale każdy oddech jest szorstki. Świat pozostał na swoim miejscu – kubki na półce, to samo poranne światło, nawet kot nie zauważył tragedii – ale wewnątrz coś się zmieniło. Jakby wyrwano jeden element i mechanizm teraz działa, ale z dziwnym dźwiękiem.

To jednocześnie zabawne i smutne: siedzisz, zastanawiasz się, kto jest winny – ty, on, los, retrogradacyjny Merkury? A potem nagle zdajesz sobie sprawę, że ważniejsze jest nie to, gdzie, ale z kim. Że bez człowieka nawet ulubione miejsce brzmi fałszywie. I pozostaje tylko pozwolić czasowi zrobić swoje – niech naprawia, skleja, przerabia ze smutku coś nowego. Na razie po prostu mija pierwszy dzień. Bez niego.