Incomprehensible

Na drodze, gdzie sosny sięgają nieba cienkimi strzałami, życie nagle staje się miękkie jak wata cukrowa w deszczu. Wszystko nie idzie zgodnie z planem – samolot odleciał, czas się przeciągnął, a w tej szczelinie między punktem A a punktem B pojawia się rzadki luksus: bycie. Bez harmonogramu, bez maski, bez niepokojącego„trzeba”. Po prostu jechać, łapać szumy radiowe, wąchać mokre kwiaty i rozumieć, że dorastanie nie jest karą, ale procesem przemiany w kogoś łagodniejszego, uczciwszego, niemal przezroczystego.

Srebro we włosach, stare listy w plecaku, pluszowy miś z postrzępioną mordką – to nie oznaki utraty, ale ślady żywego ruchu. Piękno nie tkwi tu w filtrach ani w wiecznej młodości, ale w swobodzie tańczenia boso, kiedy nikt nie widzi, i pozwalaniu wiatrowi układać włosy tak, jak mu się podoba. Niech wszystko będzie trochę dziwne, nieoszlifowane, niezrozumiałe – bo właśnie w tym tkwi prawdziwa, bezwstydna harmonia.