On se connaît

Ciepły, niemal wyznaniowy strumień, w którym między wierszami słychać jednocześnie zmęczenie i wdzięczność. Nie chodzi tu o sławę – chodzi o drogę. O tych momentach, kiedy życie uczy bólem, a wiara pozostaje jedyną podporą, która się nie łamie. Każde słowo brzmi jak wyznanie skierowane do osoby z sali, przyjaciela, brata – tego, kto„rozumie bez słów”. Szczerość, nieukrywana za pozami: trochę smutku, trochę nadziei i dużo światła przeświecającego przez szorstką prawdę ulic. Muzyka nie wywyższa, ale przywraca do siebie – do punktu, w którym wszystko się zaczęło i gdzie wszystko jest nadal prawdziwe.