Jaalakaari

Jakby starożytny epos nagle zamienił się w pieśń miłosną. W każdym obrazie – żar południowego słońca i chłód cienia, złoto serca i jedwab włosów, ta sama magia, kiedy czas się wydłuża, a oddech staje się łagodny. W słowach słychać nie tylko zachwyt, ale niemal modlitwę – o spotkaniu, o dotknięciu, o chwili, która łączy dwoje ludzi w jedną całość.

To nie scena miłosna, ale cały rytuał: ogród, rzeka, koła rydwanu, tęczowe światło. Wszystko jest tak kolorowe, że wydaje się, jakby sam wszechświat grał w tej scenie. Ironia polega tylko na tym, że za całym tym zachwytem kryje się tęsknota za niemożnością zatrzymania: będąc blisko – rozpływasz się, odchodząc – stajesz się falą. Ale obietnica brzmi jak zaklęcie – kochać do samego końca, aż świat na zewnątrz zniknie.