Yeah! (feat. Lil Jon & Ludacris)

Parkiet tętni życiem, jakby ktoś włączył pod nim ogrzewanie geotermalne. Powietrze jest gęste od feromonów, basów i cudzych decyzji, które„po prostu same się wydarzyły”. Gdzieś pomiędzy spojrzeniem przez ramię a ruchem bioder znika granica między„czas wracać do domu” a„może jeszcze trochę”. Wszystko wydaje się niewinne – po prostu muzyka, po prostu rytm, po prostu„zatańczmy”. Ale wiadomo przecież, że po trzecim„yeah” zaczyna się akrobatyka społeczna bez zabezpieczenia.

W tym wirze łatwo zapomnieć, kto jest czyim przyjacielem, a kto był **wcześniej**. Serce bije w rytm bębnów, umysł się poddaje, a ciało głosuje za kontynuacją bankietu. Jest zbyt gorąco, żeby myśleć, i zbyt głośno, żeby usłyszeć własne sumienie. Po prostu noc, w której nawet przypadkowe kroki brzmią jak replika z filmu, a każde„tak” pociąga za sobą kolejne„ojej”.