Wood

Miłość nie brzmi tu jak idealna bajka z fajerwerkami, ale jak trochę dziwny przesąd, przeplatany osobistymi zwyczajami i małymi rytuałami. Po co łapać spadające gwiazdy lub pukać w drewno, skoro obok jest ten, z którym wszystko się układa? Ciepło w głosie przejawia się poprzez figlarną ironię: jakby sama myśl„sami tworzymy swoje szczęście” wydawała się jednocześnie odważna i nieco zbyt pewna siebie.

Muzyka utrzymuje to wyznanie w lekkim tańcu, w którym jest miejsce zarówno na delikatną zuchwałość, jak i żartobliwe kokietowanie. Czuje się, że żadne znaki nie są potrzebne, gdy wszystko, co prawdziwe, już się wydarzyło i jest właśnie tutaj, w rytmie, w słowach, w ciemności, gdzie dwoje ludzi nadal tańczy.