Opalite

Jak zapis w notatniku, sporządzony po długiej bezsennej nocy. Jest tu wiele widm – dawnych związków, pustych obietnic, prób uchwycenia miłości za skrzydła, podczas gdy ona przegląda telefon. I wiele autoironii: porównania do„jedzenia ze śmieci” nie brzmią jak skarga, ale jak szczere przyznanie się do zmęczenia własnymi nawykami.

Ale wraz z tym pojawia się światło. W refrenie noc staje się nie czarna, ale onyksowa, a niebo – opalowe. To muzyka o tym, jak po burzy nagle przestaje grzmieć, a wśród ruin starych historii pojawia się spokojne, niemal przezroczyste uczucie: nie trzeba już czekać na słońce, można je stworzyć samemu.