Elizabeth Taylor

Błyszcząca okładka nie zawsze oznacza szczęście. W blasku reflektorów łatwo zgubić się w oczekiwaniach innych, gdzie każdy nowy hit jest egzaminem z prawa do pozostania pożądanym. Diamenty błyszczą, ale zimne, hałaśliwe restauracje są pełne rozmów bez zaufania, a nawet najbardziej luksusowe adresy nie ratują przed poczuciem pustki.

W centrum znajduje się tęsknota za czymś prawdziwym: nie za prezentami i statusem, ale za tą rzadką pewnością, że jutro obok będzie ta sama twarz. Łzy obiecują być fioletowe, jak u divy ze starych filmów, ale w środku to zwykły strach - znaleźć się samemu na piedestale. I w tym kontraście luksusu i wrażliwości rodzi się szczególna melancholia, błyszcząca nie gorzej niż białe diamenty.