ПАНАМЕРА

Mieszanka blasku, ironii i lekkiej szaleńczości – jak noc, kiedy miasto lśni witrynami sklepowymi, a muzyka dudni basem, gdzieś pomiędzy żartem a pokusą. Tutaj wszystko kręci się wokół gry: ktoś siada w Panamere, ktoś udaje, że nie daje się wciągnąć, a w końcu oboje dają się wciągnąć – tylko w różne rzeczy.

W tej historii nie ma morału, tylko rytm. Iskry odbijają się w chromie samochodu, myśli – gdzieś pomiędzy leżakiem a neonowym światłem, a słowa płyną z tą samą intonacją, kiedy nikt nie mówi poważnie, ale każdy wszystko rozumie. Noc, funk, flirt i odrobina bezczelnej zabawy – idealna formuła zamieszania przy dźwiękach silnika.