Okna

Za oknem – zniszczone garaże i ludzie, którzy zgubili mapę drogi; miasto jakby utknęło w monochromatyczności i wszystkim wokół chce się powiedzieć:„włączcie światło”. W głosie słychać ciche zmęczenie i jednocześnie prostą dobroć: obserwacje dotyczące chłopców biegających bez celu, starszych ludzi ze łzami w oczach i ptaków, które wciąż wiedzą, gdzie jest wolność. To uczucie spaceru po pustych ulicach o świcie, kiedy świat jest jeszcze słaby i delikatny, ale już nie kłamie.

Sny rozciągają się nad miastem jak stary płaszcz – ciepły, nieco wilgotny, ale chroniący. W tej melancholii jest miejsce na odrobinę ironii: życie jest surowe i bezlitosne, ale ktoś i tak zostawia bilet na jutro i nosi w kieszeni nadzieję – nawet jeśli jest to tylko torba z jedzeniem na wynos. Ton jest miękki, jakby szept do ucha: słuchać jest niewygodnie i jednocześnie konieczne – ponieważ w ciszy słychać najszczersze słowa.