Believe

Tutaj miłość nie brzmi jak głośny gest, ale jak nawyk – jak oddech po długim biegu. W tych wersach nie chodzi o filmowy romans z patosem, ale o tę dziwną czułość, dla której ludzie przechodzą„przez ogień” – czasami dosłownie. To wtedy, gdy serce wydaje się zmęczone, nogi są zmęczone, a mimo to idziesz dalej – ponieważ razem łatwiej jest oddychać, nawet jeśli powietrze iskrzy.

Rytm jest tu delikatny jak deszcz i ciepły jak słońce przebijające się przez krople. Słowa, niczym muzyka w oknie, składają się na wrażenie, że dwoje ludzi buduje swój zamek w chmurach – nie z kamienia, ale z zaufania, przyzwyczajeń, śmiesznych przezwisk i małych zwycięstw. Wszystko to o tym, jak pośród chaosu i zmęczenia można znaleźć cichy kącik, gdzie nie boimy się być sobą, a nawet ciężar na duszy zamienia się w możliwość lotu.