Maldita Mudanza

W tej historii jest cichy dym ogniska i zapach obcego domu, który mimo wszystko wydaje się znajomy aż do bólu. Opowiada o tym, jak w jednych rękach rodzi się ciepło, a w innych pakuje się walizkę. Rzeczy pakuje się do torby, a nie do życia, i przez to pustka staje się namacalna. W każdym pytaniu o ściany, podłogę i dywany słychać tęsknotę za tym, co mogło być wspólne, ale stało się obce. Nie chodzi tu o porażkę ani zazdrość, ale raczej o uznanie: czasami odchodzi nie miłość, ale osoba, która nie potrafiła zostać. I wtedy nawet najpiękniejszy dom wydaje się miejscem, w którym cię nie ma.