2012

Nocne ulice, gdzie luksusowe medale sąsiadują z kurzem na rogu – to jak spacer po cudzym albumie ze zdjęciami: złoto obok kartonowego pudełka, patos i zwyczajny niepokój. Głos wyrywa się z impetem - jakby ktoś żartował i groził jednocześnie, stawiając na humor i wysoką stawkę:„wyszedłem na dach, latam jak Spider-Man”, a zaraz potem -„strzelam, jeśli znajdą się kretyni”. Ironicznie i nieco bandycko ciepło, jak rozmowa na ławce, gdzie słowa są zarówno ochroną, jak i reklamą własnej legendy.

Muzyka brzmi jak sygnały świateł drogowych w zaułku: ostre, bez zbędnych ozdobników, ale z umiejętnością utrzymania rytmu. W uchu pozostaje wrażenie, że chodzi tu bardziej o przetrwanie i styl niż o plany na jutro – o życie, które kręci się wokół własnej osi i wymaga albo odwagi, albo dobrego przykrycia. Mieszanka brawury i prostych obserwacji ulicznych – niemal rodzinna kronika w hip-hopowej oprawie, gdzie każdy wers jest kolejną historią z dzielnicy.