P.I.B

Surowy beat przytłacza jak betonowe ściany podwórka, a w tych wersach czuć zapach metalu, zadymionej celi i zbyt drogiej wolności. Nie ma tu złota, tylko chrapliwy oddech po biegu i krótkie zdania, od których wieje chłód. Pieniądze przelatują przez palce jak drobne przez kratę, ale emocje pędzą dalej: strzelić gola, zgarnąć kasę, wyprzedzić wszystkich o krok.

Obrazy migają jak błyski reflektorów: trybunały i trybuny, adwokat za kasą, streetball z nazwiskami NBA, zamki, które łatwiej złamać niż otworzyć. Wszystko brzmi celowo ciężko, tłusto, bez zbędnych ozdobników. To nie hymn na cześć sławy, ale opowieść o tym, jak przetrwać – pięściami, sprytem, szybkością. I póki bit gra, jedno jest jasne: nie ma z kim porównywać, bo tutaj mówią z pewnością siebie ci, którzy przeżyli już najtrudniejsze i nauczyli się robić z chaosu broń.