Polaroid

Jak zapach starych albumów ze zdjęciami, których strony lekko pożółkły, a rogi zdjęć trzymają się na włosku. Tutaj muzyka brzmi jak utknięte„przepraszam”, którego już nie dogonisz – rozpłynęło się wraz z dymem i nocną ciszą. W każdym wersie pozostaje tylko pamięć: rozmazany polaroid, strzępki słów i nawyk powracania do nich raz po raz, nawet jeśli wiesz, że dalej jest pustka.

W melodii słychać lepką tęsknotę, ale bez histerii. Raczej ciche zmęczenie, kiedy przeszłość sama włącza powtórkę i odtwarza te same kadry: śmiech, dotyk, nieco absurdalne chwile szczęścia. Wszystko to zamienia się w„pire story” – najbardziej banalną i jednocześnie najbardziej osobistą. Utwór brzmi jak przyznanie się, że czasami całe życie może pozostać w jednym zdjęciu i kilku westchnieniach, których już nikt nie usłyszy.