INZM

Błyskawica dzieli moment na dwie części – najpierw szok, potem bieg. Jakby ktoś nacisnął pauzę w codzienności i wyświetlił krótką, ale jasną serię klatek: przyspieszony sprint, chrupiąca cisza, znowu ruch. Cała piosenka jest jak błysk flesza aparatu fotograficznego na ulicy – ostry, gorący, nieco bezczelny. Niewyraźne dźwięki między wierszami działają jak mrugnięcie okiem: tutaj można nacisnąć, tutaj – podpalić wszystko dla efektu.

Trzy uderzenia, trzy wrony, fragmenty nieba, które łatwo się łamią i składają z powrotem – rytm jakby specjalnie nauczony udawać, że wszystko jest pod kontrolą, chociaż kontrola już dawno poszła na urlop. Ironia prześlizguje się cicho, prawie życzliwie: bycie superszybkim nie oznacza, że się nie poparzysz. W rezultacie pozostaje wrażenie, że gdzieś w pobliżu ktoś się śmieje i kładzie dłoń na zimnej kratce, aby poczuć, że żyje.