All meine Jungs

Coś w rodzaju nocnego zaklęcia: bas jak silnik Lamborghini, powtórki –„all me” – jak nie milczący licznik w sklepie. Słowa dzielą miasto na kawałki – pieniądze, imprezy,„moi kumple”,„mama bierze pieniądze” – i wszystko to mruga okiem, jakby luksus był pokazany w witrynie z neonowym oświetleniem. W głosie jednocześnie pewność siebie i lekka drwina, jak u człowieka, który zna wartość swoich trofeów i nie ma nic przeciwko ich pokazaniu.

Przechwalanie się zamienia się w niemal codzienną scenę: przyjaciele, którzy„zrobili karierę”, dziewczyny, które przychodzą„z koleżanką”, i świat, w którym banknoty można spalić dla efektu. Jest tu zarówno emocje, jak i nieco żartobliwa groźba – jakby wejście do kręgu nie było otwarte dla wszystkich, ale tylko dla tych, którzy są gotowi grać według specjalnych zasad. Wszystko to pachnie szampanem, skórą siedzeń i gorącym nocnym asfaltem.

To nie opowieść o bohaterze, a wpis w dzienniku miasta: dumna prostota słów miesza się z ekstrawagancją obrazów. Ego jest walutą, a muzyka – szyldem, który jednocześnie przyciąga i mruga okiem: wejdź, ale pamiętaj – tutaj płaci się uwagą i śmiechem.