Pobre Niña

Melodia brzmi tak, jakby słoneczny dzień utknął w betonowych ścianach. Na placu gwarzą ludzie, gdzieś w pobliżu są kwiaty i wiosna, ale wszystko to pozostaje za szybą – nieosiągalne. W piosence żyje dziewczynka o zgasłych oczach, która nauczyła się ukrywać ślady bólu za torbą ze sklepu i cudzym„przepraszam”.

Kontrast jest ostry: lekki rytm zdaje się obiecywać radość, a słowa cicho podsuwają zimną prawdę – miłość zamienia się w usprawiedliwienie siniaków, a kwiaty stają się zasłoną pustki. Wynika z tego dziwny paradoks: muzyka tańczy, a wewnątrz wszystko ciągnie w dół, jak ciężar, którego od dawna nikt nie pomaga nieść.

I pozostaje po tym uczucie przeszywającej ciszy – takiej, w której słychać, jak nawet wiosna przemija.