freddy krueger

Brzmi jak chaotyczny sen po zbyt hałaśliwym dniu: słowa spadają fragmentami, raz przechwalające się, raz zmęczone, raz niemal czułe.„Światowa elita z Rosji” sąsiaduje z deszczem, który„płacze, bo mnie tam nie ma” – i z tej dziwnej mieszanki rodzi się obraz nocnego miasta, gdzie ktoś skacze w podartych spodniach, a ktoś szepcze o świetle na twarzy.

W tej piosence agresja i wrażliwość przeplatają się jak graffiti i deszcz w podziemnym przejściu. Wydaje się, że to brawura, ale w tonie słychać zmęczenie i chęć ukrycia się w samotności, aby choć przez chwilę nie odgrywać roli. To nie jest tylko zbiór słów – to strumień, w którym rap, nocne emocje i półsenna romantyczność zamieniają się w żywą, nierówną spowiedź.