修羅

W każdym słowie tego tekstu słychać wiatr – ostry, swobodny, nieco bezlitosny. Czasem wybucha burzą, czasem staje się ciepłym wiosennym powiewem, ale zawsze pozostawia po sobie uczucie samotności, którego nie da się ukryć ani za piosenkami, ani za zachodami słońca. Tutaj ludzie są porównywani do gór, morza, światła słonecznego – i dzięki temu proste uczucia nagle wydają się tak samo ogromne i bezlitosne jak sama natura.

Piosenka wydaje się stworzona po to, aby krzyczeć ją na wietrze: o rozdarciach w piersi, o samotności-„szurze”, która wyrywa się na zewnątrz, o nieoczekiwanym odkryciu, że nawet śmiech i ciepło innych też czasami są samotne. Brzmi to jak starożytna modlitwa i jednocześnie jak współczesna spowiedź – ostra, ale szczera, gdzie ból i piękno łączą się w jeden długi podmuch wiatru.