ツキミソウ

Jak wyblakła fotografia o zachodzie słońca – miasto pokryte jest gęstą ochrą, a w środku wciąż drży ciepły ślad obcych dłoni. Wspomnienia nie pojawiają się tu, ale tną jak szkło, chowając się między słowami, które nigdy nie zostały wypowiedziane. Wydaje się, że czas powinien zatrzymać się wraz z tymi słowami, ale wręcz przeciwnie, biegnie dalej, pozostawiając nas samotnych wśród tłumu. A w tej pędzącej pustce – desperacka chęć zrzucenia ciężaru z ramion, rozplątania włosów, wykrzyczenia chłodu z serca i ponownego stania się miękką, żywą, zdolną do oddychania bez tego imienia w piersi.