Мы болеем

Biały szum trybun i ogłuszający trzask lodu składają się na hymn – bezpośredni, głośny, bez cienia wątpliwości. Nie ma tu miejsca na filozofię: banery unoszą się w powietrzu, kolory krzyczą o przynależności, a sama muzyka wydaje się wyznaczać rytm kroku drużyny na rozgrzewce.

Siła w każdym wersie – celowo prosta, niemal dziecięca, ale dzięki temu jeszcze bardziej szczera. Jest w tym coś podobnego do okrzyków fabrycznych: wydaje się, że jest dużo hałasu, ale w środku rodzi się ciepło – poczucie wsparcia. Biało-niebieski staje się nie kolorem, ale stanem: nieco agresywnym, zabawnym, ale desperacko żywym.